جویس، بروس، ویل، مارشا، و کالهون، امیلی (1394). الگوهای تدریس. ترجمة محمدرضا بهرنگی، تهران: نشر مؤلف.
چوبینه، مهدی (1380). طرح مطالعاتی راهنمای برنامهریزی درسی جامع دورة متوسطه. جلد سوم، تهران: سازمان پژوهش و برنامهریزی آموزشی.
حسن‌مرادی، نرگس (1388). تحلیل محتوای کتب درسی. تهران: انتشارات آییژ.
سلیمانپور، جواد (1383)، برنامهریزی درسی با تأکید بر تدوین محتوای درسی فعال و کاربرد تحلیل محتوا. تهران: انتشارات احسن.
عطاران، محمد (1382). جهانی‌شدن فناوری اطلاعات‌و تعلیم و تربیت. تهران: مؤسسة آفتاب مهر با همکاری انتشارات ایتا.
یارمحمدیان، محمدحســین (1377). اصول برنامهریزی درسی. تهران: انتشارات یادوارة کتاب.
Akin, O. (2002). Case-based instruction strategies in architecture. Design Studies, 23(4), 407-431.
Anderson, R. C., Reynolds, R. E., Schallert, D. L., & Goetz, E. T. (1977). Frameworks for comprehending discourse. American Educational Research, 14(4), 367-381.
Berelson, B. (1952). Content analysis in communication research.United States, Glencoe: Free Press.
Berelson, B. (1967). Content analysis: Handbook of social psychology. New York: Lindzey.
Kintsch, W., & Keenan, J. (1973). Reading rate and retention as a function of the number of propositions in the base structure of sentences. Cognitive Psychology, 5, 257-274.
Kintsch, W., & Van Dijk, T. A. (1978). Toward a model of text comprehension and production. Psychological Review, 85(5), 363.
Macnamara, J. (2005). Media content analysis: Its uses, benefits and best practice methodology. Public Relations, 6.1: 1.
Romy, W. D. (1968). Inquiry techniques for teaching science. London: Prentice Hall.
)